Η έναρξη ενός πολέμου είναι ένα σοκ. Είναι από πολύ κακές ειδήσεις, με τις οποίες κανείς δεν μπορεί να νοιώσει ικανοποίηση. Όσο όμως περνά ο καιρός αρχίζουμε να «συνηθίζουμε». Ο πόλεμος που κάποτε μας σόκαρε, αποτελεί μετά από λίγο καιρό μια «ρουτίνα».
Ο πόλεμος στην Ουκρανία μετρά τρία χρόνια. Χθες Κυριακή των Βαΐων δεκάδες άνθρωποι στην πόλη Σούμι πήγαιναν λόγω της ημέρας στην εκκλησία. Οι πύραυλοι άρχισαν να σαρώνουν την πόλη αφήνοντας πίσω 34 νεκρούς, ανάμεσα στους οποίους δύο παιδιά. Αυτή η είδηση τράβηξε για λίγο παραπάνω την προσοχή μας, αλλά γρήγορα πέρασε και πάλι στη «ρουτίνα» της καταμέτρησης των απωλειών.
Δεν είναι ότι οι άνθρωποι δεν είναι ευαίσθητοι απέναντι στη μακάβρια εικόνα των νεκρών ενός πολέμου. Είναι που πρέπει να προχωρήσουν αφήνοντας το πίσω μέρος του μυαλού τους αυτές τις συνεχείς απώλειες. Μόνο αυτοί που ζουν τον πόλεμο δεν μπορούν να τον αγνοήσουν. Γιατί βρίσκεται πίσω από κάθε κίνηση κάθε μέρας, είναι η δική τους εφιαλτική «ρουτίνα».
Εμείς από απόσταση θα συνεχίσουμε τις καταμετρήσεις, στην Ουκρανία, στην Παλαιστίνη με τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, στους «αφανείς» νεκρούς δεκάδων περιφερειακών συγκρούσεων ή συρράξεων που δυσκολεύονται να κερδίσουν λίγη από την προσοχή μας.
Τα φώτα της δημοσιότητας τους τελευταίους μήνες κερδίζουν οι διπλωματικές πρωτοβουλίες, κυρίως για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Οι θέσεις του Τραμπ, η σχέση του με τον Πούτιν, η στάση του Ζελένσκι. Κινήσεις σε μία σκακιέρα που από δίπλα της έχει ανθρώπους που ζουν απλώς γιατί ήταν οι «τυχεροί της ημέρας» που δεν βρέθηκαν στο στόχαστρο των πυρών. Και εμείς οι θεατές συνηθίζουμε, με έναν τρόπο απωθούμε αυτό που δοκιμάζει τα όρια μας.
Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε εδώ!
Με το WordPress Automatic Plugin από την codecanyon
Πλέον στην ιστοσελίδα μας δημοσιεύονται αυτόματα άρθρα μέσω «RSS feeds».
Από όποια σελίδα μας τα προσφέρει!
Δεν φέρουμε καμιά απολύτως ευθύνη για το περιεχόμενο.
Αν πιστεύεται πως αυτό το άρθρο πρέπει να διαγραφεί μην διστάσετε να μας βρείτε στα social media.
