«Δε θέλω να γίνω ο Μέσι, δεν μπορώ να βγω ούτε για ένα ποτό με την παρέα μου»

Ο Λαμίν Γιαμάλ είναι μόλις 18 ετών , όμως έχει καταφέρει ήδη πάρα πολλά στο ποδόσφαιρο. Είναι πρωταθλητής Ευρώπης με την Ισπανία και πρωταθλητής Ισπανίας με την Μπαρτσελόνα. Σε συνένετυξή του μίλησε για τη σύγκριση που γίνεται με αυτόν και τον Μέσι.

«Είναι ο καλύτερος στην ιστορία. Και οι δύο ξέρουμε ότι δε θέλω να είμαι ο Μέσι. Θέλω να ακολουθήσω δικό μου μονοπάτι, αυτό είναι όλο», ανέφερε ο Γιαμάλ στη σύγκριση που γίνεται με τον Αργεντινό.

Η ζωή του Ισπανού δεν μπορεί να χαρακτηριστεί φυσιολογική, όπως τόνισε, καθώς σε αντίθεση με άλλους 18χρονους, αυτός έχει παπαράτσι κάτω από το σπίτι του, ενώ δεν μπορεί να πάει για ένα ποτό με τους φίλους του, αφού θα τον σταματάνε όλοι.

Αναλυτικά τα λόγια του Λαμίν Γιαμάλ

«Το ποδόσφαιρο είναι τα πάντα για μένα. Είναι η πρώτη μου αγάπη και θα παραμείνει πάντα έτσι. Λατρεύω το ποδόσφαιρο γιατί είναι ένα από τα αθλήματα που τους βάζει όλους σε ίση βάση. Είτε προέρχεσαι από πλούσια είτε από φτωχή οικογένεια, μέσα στο γήπεδο είσαι ίσος. Μπορείς να δημιουργήσεις πολλά συναισθήματα που εξαρτώνται μόνο από την παρουσία μιας μπάλας.

Νομίζω ότι είμαι ένας αθλητής του οποίου ο στόχος δεν είναι να σπάσει όλα τα παγκόσμια ρεκόρ, ή να σκοράρει ένα εκατομμύριο γκολ, ή να παίξει ένα εκατομμύριο αγώνες. Είμαι ένας αθλητής που θέλει να διασκεδάζει και ελπίζω τα παιδιά να θέλουν να είναι σαν εμένα».

«Ποτέ δεν ένιωσα καμία πίεση και δεν νομίζω ότι θα τη νιώσω ποτέ. Οι γονείς μου αντιμετώπισαν πραγματική πίεση ως νέοι γονείς που μεγάλωναν ένα παιδί, και έπρεπε να διαχειριστούν την οικογένεια, το να εργάζονται, να το κάνουν ευτυχισμένο και να του αγοράζουν δώρα. Έτσι, νιώθω ότι δεν μπορώ να νιώθω πίεση όταν παίζω ποδόσφαιρο. Απλώς προσπαθώ να το απολαύσω και να σκεφτώ ότι η οικογένειά μου και όλοι οι φίλοι μου έχουν περάσει κάτι πιο δύσκολο από εμένα όταν έπαιζα ποδόσφαιρο. Στο τέλος της ημέρας εξαρτάται από τον καθένα.

Όπως κι οι προσδοκίες. Ίσως κάποιοι άνθρωποι να έχουν χαμηλότερες ή υψηλότερες προσδοκίες από μένα, αλλά εγώ δεν έχω καμία προσδοκία. Απλώς σκέφτομαι να παίξω και δεν θα θέσω καμία προσδοκία για τον εαυτό μου. Νομίζω ότι οι προσδοκίες είναι τελικά κακές. Όταν τις πετυχαίνεις, μπορεί να νιώθεις ότι δεν έχουν απομείνει στόχοι και όταν δεν τις πετυχαίνεις, μπορεί να νιώθεις απογοητευμένος».

Όσον αφορά για την επιλογή του να εκπροσωπήσει την Ισπανία αντί του Μαρόκου δήλωσε: «Βαθιά μέσα μου, σκεφτόμουν να παίξω με το Μαρόκο. Εκείνη την εποχή, το Μαρόκο είχε φτάσει στα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αλλά τη στιγμή της αλήθειας, ποτέ δεν αμφέβαλλα. Με όλη την αγάπη και τον σεβασμό που έχω για το Μαρόκο, πάντα ήθελα να παίξω στο Euro και στην Ευρώπη.

Πιστεύω ότι το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο παρακολουθείται περισσότερο και νομίζω ότι είναι πιο κοντά στο διεθνές υψηλό επίπεδο. Και δόξα τω Θεώ, το έκανα αυτό.Με φέρνει επίσης κοντά στο Παγκόσμιο Κύπελλο με πιθανότητες να το κερδίσω. Θα έχω πάντα αγάπη για το Μαρόκο, καθώς είναι και η χώρα μου. Μεγάλωσα όμως, στην Ισπανία και νιώθω επίσης ότι είναι η χώρα μου».

Για το ποια θα ήθελε να είναι η υπερδύναμή του είπε: «Θα ήθελα να μπορώ να αλλάξω την κακή ημέρα των ανθρώπων. Αν κάποιος είναι λυπημένος και έρθει στον αγώνα, με παρακολουθήσει, η μέρα του βελτιώνεται και γυρίζει σπίτι πιο χαρούμενος από ό,τι ήταν».

Ενώ για το γεγονός πως δεν ζει μία φυσιολογική ζωή όπως κάθε 18χρονος ανέφερε: «Ένα παιδί 18 χρονών σχολάει από το σχολείο και πάει σπίτι. Εγώ πάω στην προπόνηση και τέσσερις παπαράτσι είναι στο σπίτι μου και με ρωτούν για τη ζωή μου. Ανοίγω την τηλεόραση και είμαι στην τηλεόραση. Περπατώ στον δρόμο και βλέπω ένα παιδί να φοράει τη φανέλα μου. Θέλω να βγω για ένα ποτό και δεν μπορώ γιατί ο κόσμος θα με σταματήσει».